Noa Verborgh, een vlotte quarter-lifer (27) en kunstenares, heeft haar beleving van de quarter-life crisis op doek gezet. Chaos en oneindig plezier maken, bleken in die periode te triomferen.
INTERVIEW
Wou je altijd al iets met kunst doen?
Van kleins af aan voelde ik me altijd het meest comfortabel als ik creatief bezig ben.
Houdt u in stilte bezig, zijn echt wel mijn lievelingswoorden (lacht). Ik wou nooit per se iets met kunst doen, of toch niet bewust. Maar omdat ik nooit echt ver in de toekomst kijk, volg ik gewoon mijn gevoel en waar ik het liefst op dat moment mee bezig wil zijn.
En dat is nu, al de laatste 27 jaar, creatief bezig zijn.
Noa in haar atelier © Noa Verborgh
Hoe vond je je eigen stijl doorheen de jaren?
First of all, vind ik het zo cool als mensen zeggen dat ik mijn eigen stijl heb. In de kunstwereld of bij mensen die creatief bezig zijn, lijkt dat toch heel belangrijk te zijn. Ook iets dat heel gevoelig kan liggen, in het kunstonderwijs bijvoorbeeld, met uitspraken zoals “die doet mij na”. Ik heb daar dan echt panische angst voor gekregen: om te vervallen in iets dat mensen al gezien hebben. Dan voelt dat precies aan alsof je een fraudeur bent.
Je moet niet het warm water uitvinden, je moet doen waar je het gelukkigst van wordt.
Ik ben daar jarenlang ook veel te hard mee bezig geweest, zodanig dat het mij ergens beperkte om naar mijn eigen buikgevoel te luisteren en gewoon mijn goesting te doen. Pas sinds een jaar heb ik dat meer en meer losgelaten en geprobeerd mijn eigen stem te volgen. Je moet niet het warm water uitvinden, je moet doen waar je het gelukkigst van wordt. En dat weerspiegelt zich dan ook in je werk, die eerlijkheid daarvan.
Was het moeilijk voor jou om als artiest door te breken en je werken te kunnen verkopen?
Ik zou nu niet zeggen dat ik ben doorgebroken, maar aangezien ik mijn eigen weg aan het vinden ben, ben ik op persoonlijk vlak wel doorgebroken. En dat doorbreken, op professioneel vlak dan, is ook niet mijn grootste doel. Het zou de kers op de taart kunnen zijn, maar een taart zonder kers is even goed, ik wil vooral plezier maken.
Een website en sociale media bijhouden is belangrijk, maar ik ben een groot voorstander van niets te pushen. Wat moet gebeuren, zal wel gebeuren.
Heb je ooit getwijfeld over je keuze, bijvoorbeeld na je studies?
Nee… (denkt na) jawel. Ik heb een crisismoment gehad van echt wel 4 à 5 maanden, toen ik juist terug verhuisd was naar Antwerpen. Er waren veel dingen aan de hand, het liep allemaal niet zo van een leien dakje. In mijn persoonlijk leven ging het even niet goed, wat zich ook vertaalde op creatief vlak. Ik had net mijn atelier geïnstalleerd, maar ik had er geen goesting meer in. Niets wat ik deed vond ik goed.
Elk jaar heb ik wel zo een moment, dat ik denk: fack, waar ben ik eigenlijk mee bezig? Dan denk ik dat iedereen mij uitlacht achter mijn rug. Precies of dat de mensen daar mee bezig zijn? Maar dat hoort er volgens mij ook wel gewoon bij, je moet je continu blootgeven en dat kan heel ongemakkelijk zijn.
Buiten dat crisismoment van enkele maanden, ik was toen 25/26 dus echt wel
quarter-life crisis, heb ik nooit gedacht aan stoppen met maken. Die optie lijkt niet te bestaan in mijn hoofd. Ik zou oprecht echt niet weten wat ik dan zou moeten doen.
Ik vind die gedachten alleen al eng, ik zou echt heel verloren zijn denk ik (lacht).
Ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik me slecht voel, er iets moet veranderen.
Ofwel ben je al door die verandering aan het gaan, ofwel start je met dingen te veranderen. Voor mij was dat een nieuw atelier zoeken en beginnen schilderen, niet langer tekenen. Zoiets los je natuurlijk niet snel op, dat is echt wel een lang proces.
Wat was de inspiratie voor het quarter-life crisis schilderij?
Ik verzamelde keiveel beelden en memes via internet. Ik zat toen op een heel goed punt in mijn leven, ik vond alles heel vrolijk. Maar ik had ook wel een quarter-life crisis, het boeide me allemaal niet, maar het boeide me tegelijkertijd ook enorm veel. Dan begon ik erover na te denken en te tekenen.
Je ziet dat ook: glaasjes wijn, vrienden, zalig genieten… It was a crisis, but a fun crisis.
Dat is ook wel de mop van het schilderij, want ik heb me ook rot geamuseerd.
It was a crisis, but a fun crisis. Dat is ook wel de mop van het schilderij, want ik heb me ook rot geamuseerd.
Hoe begon je quarter-life crisis? Hoe leerde je het concept kennen?
Het begon rond mijn 24ste. We studeerden af, veel van mijn vrienden begonnen ‘echte’ jobs te hebben, gingen samenwonen met hun vriend of vriendin. En dan anderen die op wereldreis vertrokken. En daar was ik dan, met mijn oneindig plezier maken. En dat was voor mij de quarter-life crisis, ik die dacht dat ik niet voor altijd plezier kon blijven maken.
Voor mijn masterproef heb ik geschreven over memes, oneliners, zegswijzen… en de quarter-life crisis kwam daar zeker wel in voor. Dus ik kende het concept zeker al.
Wat toont het schilderij zoal?
De kleur is echt wel girly. De telefoon belt met de boodschap: hallo, ge zijt 25 geworden, tijd voor wat quarter-life crisis. Ineens gaan uw ogen open en begon ik na te denken. Waar ga ik wonen? Hoe ga ik geld verdienen? Met wie ga ik eindigen? But also: What’s for dinner?
Het schilderij is, net zoals de quarter-life crisis, een mikmak van alles uit het leven en alles waar je vragen bij kan stellen. Die chaos vind je ook terug in het schilderij, qua kleur en qua tekeningen.
Welke of wat voor boodschap wil je uitzenden met je kunst?
Ik wil met elk werk wel iets anders laten zien. Dat kan over alles gaan, van de manier van schilderen tot het onderwerp. De hoogdrempeligheid van kunst is wat me heeft afgeschrikt en dat wil ik zeker niet meenemen in mijn praktijk. Het laagdrempelige, het easy going, is iets dat ik wil meegeven met mijn kunst.
We zijn allemaal maar mensen, ik zeker en vast. Ik maak echt veel fouten in mijn leven, maar daar ben ik net blij om, ik leer daar veel meer van. De luchtigheid van het leven, was vaak de boodschap van mijn werk. Nu is dat wel wat aan het shiften, maar nog steeds gaat het over het menselijke ‘zijn’ en de dingen waar we naar op zoek zijn.
Ik tracht mijn problematieken te vertalen op doek omdat ik weet dat mensen zich daarin herkennen. Die samenhorigheid van bijvoorbeeld fouten kunnen maken, werkt verbindend.
Klik hier om Noa’s werken (via je scherm) te bewonderen!
Kommentare